Αναζητήσεις…

Του πρεσβυτέρου

 Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Αναζητούμε τον Θεό, αναζητούμε κάτι που μας κάνει χαρούμενους. Και έρχονται τα ερωτήματα, υπάρχει Θεός, υπάρχει ζωή, ή όταν μας βάζουν την ταφόπλακα τελειώνουν όλα;

Και τι μένει από την επίγεια ζωή μας; Λέει ένα τροπάριο της εκκλησίας «πάντα ματαιότατης τα ανθρώπινα….» όντως έτσι είναι τι μας μένει η ανάμνηση της καλοσύνης ή της κακομοιριάς. Ήταν καλός άνθρωπος, λέμε, κοίτα πόσο άγρια μορφή έχει… αυτά είναι που μένουν, ούτε χρήματα, ούτε δόξα, αλλά η καλοσύνη ή μάλλον η ανάμνηση της καλοσύνης ή της κακομοιριάς.

Υπάρχει Θεός; Τον αναζητούμε καθημερινά, κάθε λεπτό, λέμε, που Είσαι Θεέ μου, δεν βλέπεις την δυστυχία μας, δεν βλέπεις που πονούμε, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος χαίρεται, είτε γιατί κέρδισε το τζόκερ… είτε γιατί πραγματοποίησε κάτι που του έδωσε χαρά. Και όμως ο Θεός είναι παντού, και στην χαρά και στην λύπη. Ε ναι στην χαρά το καταλαβαίνω, αλλά στην λύπη, στην δυστυχία, στον πόνο, στο θάνατο αγαπημένων προσώπων, στην δοκιμασία του καρκίνου, αλλά και σε όλες τις δύσκολες στιγμές, ο Θεός είναι εκεί; Και γιατί δεν βάζει το χέρι του να απαλλαγούμε από αυτές τις δύσκολες στιγμές και να υπάρχει μόνο αγάπη και γαλήνια κατάσταση.          

     Μα ο Θεός γνωρίζει τι κάνει, γνωρίζει την καρδιά μας, γνωρίζει τον μικρόκοσμο που κρύβουμε μέσα μας, λες να θέλει το κακό μας, λες να χαίρεται με την δυστυχία μας; Θέλει όμως να μας γνωρίσει καλύτερα, μέσα από την αρρώστια και την δυστυχία, να μας γνωρίσει… ε τότε δεν θέλω εγώ να τον γνωρίσω, γιατί πρέπει να πονέσω για να τον γνωρίσω, γιατί πρέπει… γιατί; Του αρέσει η δυστυχία και ο πόνος; Εγώ τον αναζητούσα και αυτός μου έδωσε πόνο, εγώ του άνοιξα την πόρτα της καρδιάς μου και αυτός μου έδωσε πόνο; Μα τι λες ακούς τι λες, για τον Θεό όλα αυτά είναι μάταια, δεν υπολογίζει χρόνια, αλλά θέλει την ψυχή μας, μια στιγμή μόνο μετανοίας, μια στιγμή μόνο να πούμε συγνώμη Θεέ μου που σε πίκρανα, που παραστράτησα από τον δρόμο που εσύ διάλεξες για μένα.

Αυτό θέλει ο Θεός, την αγαθότητα της καρδιάς μας, το ένα λεπτό, την μια στιγμή μετανοίας. Μέσα από την αρρώστια που μας δίνει να αλλάξουμε μυαλά και νοοτροπίες, να αλλάξουμε πορεία, όπως λέει και το τραγούδι, πήραμε την ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή. Μα τι θέλει ο Θεός από εμάς… ε την μετάνοιά μας θέλει, την καρδιά μας θέλει. Είναι αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι όλα μένουν εδώ, δεν παίρνουμε τίποτε, μόνο η ανάμνηση της καλοσύνης του προσώπου ή το διαφορετικό.

Ο Θεός λοιπόν είναι παντού, είναι στο δρόμο, είναι στο βουνό, είναι στο σπίτι μας, είναι στις εκκλησιές, είναι παντού… αρκεί να τον αναζητούμε, να του ανοίξουμε την πόρτα, και να είμαστε έτοιμοι για όλα, και για την χαρά και για την λύπη. Διότι η ζωή μας είναι μια σταυροαναστάσιμη πορεία. Μια πορεία με πόνο και χαρά. Μια ζωή ανηφορική που στο τέλος έρχεται η χαρά, η ανάσταση, ξέραμε από παιδιά ότι μετά την καταιγίδα έρχεται το ουράνιο τόξο. Γιατί να μην το ελπίζουμε αυτό και στην ζωή μας. Γιατί να μην υπάρχει η ελπίδα του αύριο, η ελπίδα της χαράς, η ελπίδα ότι όλα μια μέρα θα είναι καλύτερα, ότι θα έρθει η μέρα που θα δούμε το φως να λάμπει και για μας, και τότε θα είναι φως Χριστού, φως που θα είναι λαμπερότερο από το ήλιο, φως που θα πλημυρίζει με χαρά την καρδιά  μας, φως Χριστού, φως ζωής.

Μην απελπιζόμαστε από την ζωή μας, να έχουμε σκοπό, την αναζήτηση του Θεού, την αναζήτηση αυτού που μας δίνει ζωή, να είμαστε δεκτικοί και καλοπροαίρετοι.

Καταλάβατε λοιπόν από τα λεγόμενά μου ότι έγινα κληρικός. Δεν με ενθουσίασαν τα άμφια και όλη η περιβολή του κληρικού. Αυτό που με ενθουσίασε ήταν η Λειτουργία και η λειτουργία μετά την Λειτουργία. Αναρωτιέστε τι είναι αυτά που λέω… μέσα στην Θ. Λειτουργία, όταν ζεις το μυστήριο, τα λόγια, τις πράξεις, αλλά και την κάθε τελετουργική κίνηση αυτό σε καθηλώνει και ζεις μια ζωή παραδεισένια… αλλά έχεις όμως και τα παρατράγουδα, κάτι θα σου κάνουν και θα νευριάσεις στο λεπτό, κάτι θα θυμηθείς και το μυαλό σου θα τα τρέξει χιλιάδες μίλια μακριά, κάποιος θα σε σκουντήξει και θα τον προσβάλεις… και χίλια δυο παραδείγματα, που όταν μετά από καιρό τα φέρνεις στην μνήμη σου γελάς…

Γελάς όχι με τα συμβάντα, αλλά με τον εαυτό σου. Τότε καταλαβαίνεις ότι και να μην είχες νευριάσει, και να μην είχες προσβάλλει κάποιον, να μην είχες στενοχωρήσει κάποιον δεν έτρεχε και τίποτε. Τι έμεινε; Μουτζούρωσες μόνο την εικόνα σου, όχι αυτή που βλέπει ο κόσμος, αλλά αυτή που βλέπει ο Θεός. Την εικόνα αυτή που έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο, «την κατ΄εικόνα». Δεν καταλαβαίνεις, ο Θεός μας έπλασε έτσι ώστε να Του μοιάσουμε. Ώστε να μπορέσουμε και εμείς να γίνουμε «μικροί Θεοί».

Έτσι με αυτή την Θεία Λειτουργία η ζωή μας συνεχίζεται στην καθημερινή λειτουργία της. Αυτή είναι η λειτουργία μετά την Λειτουργία. Να μπορείς όλα αυτά τα συναισθήματα, τις πράξεις κτλ. Να τα μεταφέρεις στην προσωπική σου ζωή. Και η ζωή σου να αγιαστεί. Να πάρει νόημα και ουσία. Να μπορεί να πει στον Χριστό με παρρησία, έλα Χριστέ μου, σε αγαπώ, βοήθησε με, η πόρτα της καρδιάς μου είναι ανοιχτή για Εσένα.  

Αυτή η «τρέλα», με συνοδεύει μέχρι και τώρα. Τρέλα ίσως για αυτούς που είναι εκτός εκκλησίας, αλλά για τους εντός, είναι υπόθεση ζωής, είναι εν γένει όλη η ζωή τους…