«Οι σούπερ Χριστιανοί»

Του πρεσβυτέρου

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Παρατηρώντας τους ανθρώπους που έρχονται τακτικά στην εκκλησία, μου γεννήθηκε η απορία, πως αυτοί ζουν την εν Χριστώ ζωή. Πως συμπεριφέρονται στην προσωπική τους ζωή, πως είναι η σχέση τους με την οικογένεια και εν γένει με τους συνανθρώπους τους.

Είναι άραγε αυτό που δείχνουν, αυτό που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν; Ή είναι όλα μια βιτρίνα, όλα προς το θεαθήναι, όλα για να μας πουν οι άλλοι «καλούς Χριστιανούς».

Πολλές απορίες μου γεννιούνται, πολλά ερωτηματικά, τα οποία συζητώντας και με τις δυο πλευρές βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που δυστυχώς δεν τα περίμενα, συμπεράσματα που δείχνουν μια νοσηρή κατάσταση και δυστυχώς όχι από την πλευρά των μη τακτικώς εκκλησιαζομένων, αλλά από την πλευρά των ανθρώπων αυτών που δυστυχώς νομίζουν ότι ενώ πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, ενώ νηστεύουν, κτλ. συγχρόνως στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους και δη με το στενό τους οικογενειακό περιβάλλον υστερούν.

Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να ακούσουν μια κουβέντα. Κυριαρχεί η σκληροκαρδία, ο εγωισμός η αυτομεμψία, ότι «είμαι καλός Χριστιανός». Δεν εισέρχονται στα βάθη της καρδίας τους να δουν, να ερευνήσουν, να εξετάσουν, εάν κάπου, κάποτε έσφαλαν, πίκραναν, κακολόγησαν. Δεν μπαίνουν δυστυχώς σε αυτή την λογική, σε αυτό τον αυτοέλεγχο. Τους έχει κουκουλώσει η υπερηφάνεια του δήθεν καλού Χριστιανού.

Συναντώ ένα παππού στο δρόμο, περασμένης ηλικίας, κατάκοπο, ίσα ίσα που περπατεί, βασταζόμενος από ένα μπαστουνάκι. «Παππού, τώρα που είναι τέτοιες μέρες (Σαρακοστή), να έρθω να κοινωνήσεις» και μου απαντά «αυτό δεν το κάμω». Πέρασαν πολλές μέρες, συναντηθήκαμε και πάλι με τον παππού. «Τι έγινε παππού; Θες να μου πεις κάτι;» «Παπά μου η γυναίκα μου κοινωνεί πολύ συχνά και τι με αυτό, όταν ετοιμάζεται από την προηγούμενη μέρα, γίνεται χαμός στο σπιτικό μας, νεύρα, φωνές και δεν θες να μάθεις τι γίνεται…».

Θα πει κάποιος ότι ο δαίμονας την βάζει την γυναίκα του να συμπεριφέρεται έτσι…και όμως ενώ αυτή κοινωνά την επομένη με καθαρή την συνείδηση, αυτός με τόσα που έχουν γίνει δεν έχει το κουράγιο, την δύναμη ή και την θέληση ακόμη να πάει.

Κάνουμε πολλά πράγματα στην ζωή μας τα οποία πληγώνουν, τα οποία δεν τα σκεφτόμαστε, τα οποία σκανδαλίζουν, τα οποία τα κουκουλώνουμε με το πέπλο της ορθοδοξίας, την πρόφαση του «σούπερ ορθόδοξου». Αποστρέφονται πολλοί την εκκλησία και φταίνε κάποιες αρρωστημένες καταστάσεις, τις οποίες πολλές φορές τις τρέφουμε και εμείς οι ίδιοι οι κληρικοί.