Μία πορεία αναζήτησης του Θεου

Του πρεσβυτέρου Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Ερωτευόμαστε, κάνουμε όνειρα, αγωνιούμε για την ημέρα του γάμου μας με τον/την σύντροφό μας. Έρχεται η ημέρα που αυτά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, ανεβαίνουμε τα σκαλιά της εκκλησίας, ανεβαίνουμε τα σκαλιά της προσωπικής μας ζωής, της προσωπικής μας πορείας προς την «ουράνιο Πολιτεία», την πολιτεία των Αγίων. Ακούμε από τον παπά «και έσονται οι δύο εις σάρκα μιαν…» και άλλα πολλά τα οποία εκείνη την ώρα με το άγχος και την αγωνία να γίνουν όλα τέλεια, με το τρέμουλο ότι όλοι μας κοιτάζουν, ότι είμαστε το μεγάλο γεγονός της ημέρας, εμείς αδυνατούμε να καταλάβουμε και να συλλάβουμε τα μεγάλα νοήματα του Μυστηρίου του Γάμου. Ενός μυστηρίου που θα μας συνοδεύει για μια ολόκληρη ζωή, ενός μυστηρίου που μας ενώνει για μια κοινή πορεία προς τον Θεό. Από την στιγμή που ο ιερέας μας ενώνει τα χέρια όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν. Αρχίζει μια περιπέτεια της ζωής. Μια αλλαγή νοοτροπίας, σκέψης, αντίληψης κτλ. Αρχίζει μια κοινή ζωή, αρχίζει

 Του πρεσβυτέρου   Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, πόσες χιλιάδες όνειρα βλέπει ο άνθρωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του; Πόσες παραστάσεις, εικόνες, ήχους, τα οποία, ενώ βλέπουμε και ακούμε όσο είμαστε ξύπνιοι, τα ξαναβλέπουμε και ενώ κοιμόμαστε, αλλά πολλές φορές είτε με διαφορετικό περιεχόμενο είτε συνδυάζοντας  και άλλες στιγμές τις ζωής μας; Και όμως αυτές οι εικόνες, οι παραστάσεις, και γενικά τα όνειρα είναι και παραμένουν ακόμη και για την επιστήμη ένα μυστήριο!           Ορισμοί και θεωρίες σχετικά με τα όνειρα κατά καιρούς υπάρχουν πολλές. Από την αττική φιλοσοφία μέχρι και τις μέρες μας οι θεωρίες ποικίλουν, ανάλογα πάντα και με τις απαιτήσεις των καιρών.                 Κατά την άποψη του Αριστοτέλη, η συνειδητή ανάκληση μιας μνήμης είναι η ανάμνηση. Η μνήμη λοιπόν έχει και αυτή την έδρα της στο κοινό αισθητήριο. Μια αλλοίωση στο κεντρικό όργανο, που προκαλείται από την πέψη, φέρνει τον ύπνο, ένα σβήσιμο της ζωικής ζέστας σ΄αυτό, τον θάνατο. Ε

Του πρ. Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Είμαστε μικροί θεοί μέσα στον κόσμο. Ή μάλλον αυτό επιθυμεί, αυτόν τον σκοπό είχε και έχει ο Θεός, όταν μας έπλασε «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν». Είμαστε μικροί θεοί μέσα στην λάσπη του σώματός μας και πρέπει να καθαρίσουμε αυτή την λάσπη για να ανακαλύψουμε το μεγαλείο της ζωής, Αυτόν που είναι και δίδει φως. Για να ανακαλύψουμε όμως το Φως, την Ζωή, χρειάζεται καιρός να καθαρίσουμε αυτήν την λάσπη του σώματος μας. Και όσο καθαρίζουμε κάτι θα γίνει και θα λερώσουμε και πάλι τον «οίκο της ψυχής» μας. Χρειάζεται προσπάθεια, χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Έτσι θα ελκύσουμε την χάριν του Θεού, έτσι θα μας ακούσει ο Θεός. Όταν φωνάζουμε, όταν κραυγάζουμε σιωπηλά, όταν φωνάζουμε μέσα από την προσευχή μας. Σχήμα οξύμωρο, φωνάζουμε σιωπώντας, δηλαδή φωνάζουμε – προσευχόμαστε με όλη την δύναμη της ψυχής μας ώστε η προσευχή μας να φτάσει στο Θρόνο του Θεού. Ο  ίδιος ο Θεός χρησιμοποιεί πολλές φορές αυτά τα σχήματα τα οξύμωρα. Όπως : “Ο μείζων εν υμίν γινέσ

Του πρεσβυτέρου Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Παρατηρώντας τους ανθρώπους που έρχονται τακτικά στην εκκλησία, μου γεννήθηκε η απορία, πως αυτοί ζουν την εν Χριστώ ζωή. Πως συμπεριφέρονται στην προσωπική τους ζωή, πως είναι η σχέση τους με την οικογένεια και εν γένει με τους συνανθρώπους τους. Είναι άραγε αυτό που δείχνουν, αυτό που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν; Ή είναι όλα μια βιτρίνα, όλα προς το θεαθήναι, όλα για να μας πουν οι άλλοι «καλούς Χριστιανούς». Πολλές απορίες μου γεννιούνται, πολλά ερωτηματικά, τα οποία συζητώντας και με τις δυο πλευρές βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που δυστυχώς δεν τα περίμενα, συμπεράσματα που δείχνουν μια νοσηρή κατάσταση και δυστυχώς όχι από την πλευρά των μη τακτικώς εκκλησιαζομένων, αλλά από την πλευρά των ανθρώπων αυτών που δυστυχώς νομίζουν ότι ενώ πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, ενώ νηστεύουν, κτλ. συγχρόνως στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους και δη με το στενό τους οικογενειακό περιβάλλον υστερούν. Το θέμα όμως είναι ότι δεν

 του Πρεσβυτέρου  Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Θεέ μου σε τι πλάνη πέφτουμε αρκετές φορές. Σε τι παραλογισμούς, σε τι φαρισαϊσμούς σκοντάφτουμε… και το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε ότι πιστεύουμε! Αρκετές φορές μπορεί να συλλάβουμε τους εαυτούς μας να θέλουμε αγωνιωδώς να επιτελεστεί το «Θαύμα». Να πιστεύουμε ότι τα πάμε καλά με τον Θεό, τηρούμε κατά γράμμα ή κατά το ανθρώπινο τις εντολές του Θεού και περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε να επιτελεστεί το θαύμα, ως τάχα πιστοί. Και όμως ο Θεός παρατηρούμε πολλές φορές ότι είτε αργεί, είτε δεν εκπληρώνει τις επιθυμίες μας. Και τότε αναρωτιόμαστε το γιατί. Τότε ίσως ολιγοπιστούμε, τότε ίσως αδιαφορούμε, τότε ίσως «νευριάζουμε» με Τον Θεό. Έχουμε όμως αναρωτηθεί βαθιά μέσα μας το γιατί; Έχουμε ψάξει βαθιά, στα μύχια της καρδιάς μας να δούμε τι γίνεται, τι τρέχει και νομίζουμε ότι ο Θεός μας ξέχασε; Αυτά όμως θα γίνουν όταν πλέον από άτομο γίνουμε πρόσωπο, όταν πέσει ο εωσφορικός εγωισμός μας και αναδυθεί το υπέρλαμπρο φως της ταπε

του Πρεσβυτέρου  Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Δώσε μου λίγη πίστη Κύριε, λίγη πίστη. Πολλές φορές ζητούμε από τον Θεό ένα θαύμα, να μας δείξει κάτι, να μας δείξει ένα σημείο της παρουσίας Του. Ζητούμε, ζητούμε, ζητούμε, και μας δίνει, δίνει, δίνει, μας δίνει, πολλά περισσότερα από ότι του ζητούμε. Το όλο θέμα είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε ή ότι δεν θέλουμε να καταλάβουμε τα καθημερινά, απλά πράγματα που μας δίνει, τα οποία αν το σκεφτούμε παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο από αυτά που Του ζητούμε να μας χαρίσει. Αλλά γιατί ο Θεός πρέπει να χαρίσει, πρέπει να κάνει, να υπακούσει αμέσως στο θέλημα μας ή μάλλον στο εγωιστικό θέλημά μας. Εμείς ήμαστε όπως πρέπει; Θα πει ίσως κάποιος ότι ναι είμαι όπως με θέλει ο Κύριος, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός έχω το όνομά Του στο στόμα μου, τον επικαλούμαι συνεχώς, κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μοιάσω στους Αγίους Του, κάνω κατά το ανθρώπινο το θέλημά Του. Και αυτός γιατί με ταλαιπωρεί τόσο, γιατί δεν μου χαρίζει αυτό που του ζητώ, αυτό

του πρεσβυτέρου Μιχαήλ Παπαθεοχάρη  Επήραμε την ζωή μας λάθος, αλλάξαμε πορεία. Αλλάξαμε προσανατολισμό. Μας κάνανε να ζούμε μέσα στο άγχος, μέσα στα προβλήματα, μέσα στην δυστυχία και την κακομοιριά. Μας κάνανε να μην έχουμε ελπίδα, να μην έχουμε όνειρα, να μην έχουμε μέλλον. Μας κάνανε να λέμε, όλο οι άλλοι φταίνε. Μα εμείς τι κάνουμε, δεν έχουμε ελεύθερη βούληση; Δεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν μπορούμε έστω για λίγο, έστω για μια μέρα, έστω για μια στιγμή, να ζήσουμε ως άνθρωποι; Μας έχουν περικυκλώσει τα προβλήματα και τα άγχη της καθημερινότητας και ξεχάσαμε τον προσανατολισμό μας. Και δεν το λέω αυτό γιατί είμαι παπάς και «πρέπει» να τα λέω. Αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια. «Ζούμε» για να περνά η ώρα, η μέρα, τα χρόνια, χωρίς να κάνουμε τίποτε ωφέλιμο. Ζούμε, εάν ζούμε, για να μιλούμε συνεχώς για τα πολιτικά, για την κρίση, για τα προβλήματα μας, και έτσι περνάν τα χρόνια χωρίς να κάνουμε τίποτε. Χωρίς να υπολογίζουμε ότι περνούν οι μέρες και δεν ξαναέρχονται

του πρεσβυτέρου Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Πράγματι εάν το σκεφτούμε λίγο, όλα τα πράγματα, όλη η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, τριγυρίζει γύρω από τους λογισμούς μας. Πολλοί λογισμοί στο λεπτό. Άλλοι καλοί άλλοι κακοί. Οι περισσότεροι βέβαια είναι κακοί εάν δεν καλλιεργούμε μέσα μας την χάρη του Θεού. Ξυπνούμε το πρωί, με χιλιάδες λογισμούς, και από αυτούς τους λογισμούς σημαδεύεται όλη μας η ημέρα, όπως λέμε η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται… Εάν κάνουμε καλούς, αγαθούς λογισμούς από το πρωί θα δούμε ότι όλη μας η ημέρα θα πάει καλά, εάν όμως ξυπνήσουμε ή μάλλον αγγουροξυπνήσουμε, και δυσανασχετούμε, και σκεφτόμαστε πως θα περάσει σήμερα η μέρα, και πως θα συναντήσω πάλι κάποια άτομα που δεν θέλω να τα βλέπω, και πως θα μαγειρέψω και πολλά άλλα… Ε τότε η ημέρα μας θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε και να πούμε δόξα το Θεώ που ξημερωθήκαμε, και όλα τα προβλήματά μας να τα εναποθέσουμε στο Θεώ μας, να ξεγράψουμε όλες τις κακές σκέψεις, και να αφοσιωθο

Του πρεσβυτέρου  Μιχαήλ Παπαθεοχάρη Αναζητούμε τον Θεό, αναζητούμε κάτι που μας κάνει χαρούμενους. Και έρχονται τα ερωτήματα, υπάρχει Θεός, υπάρχει ζωή, ή όταν μας βάζουν την ταφόπλακα τελειώνουν όλα; Και τι μένει από την επίγεια ζωή μας; Λέει ένα τροπάριο της εκκλησίας «πάντα ματαιότατης τα ανθρώπινα….» όντως έτσι είναι τι μας μένει η ανάμνηση της καλοσύνης ή της κακομοιριάς. Ήταν καλός άνθρωπος, λέμε, κοίτα πόσο άγρια μορφή έχει… αυτά είναι που μένουν, ούτε χρήματα, ούτε δόξα, αλλά η καλοσύνη ή μάλλον η ανάμνηση της καλοσύνης ή της κακομοιριάς. Υπάρχει Θεός; Τον αναζητούμε καθημερινά, κάθε λεπτό, λέμε, που Είσαι Θεέ μου, δεν βλέπεις την δυστυχία μας, δεν βλέπεις που πονούμε, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος χαίρεται, είτε γιατί κέρδισε το τζόκερ… είτε γιατί πραγματοποίησε κάτι που του έδωσε χαρά. Και όμως ο Θεός είναι παντού, και στην χαρά και στην λύπη. Ε ναι στην χαρά το καταλαβαίνω, αλλά στην λύπη, στην δυστυχία, στον πόνο, στο θάνατο αγαπημένων προσώπων, στην δοκιμ